Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

27 Μάρτη - Παγκόσμια Ημέρα θεάτρου
....Οδός Ονείρων & καλημέρα ...

Από το μουσικό έργο Οδός Ονείρων που ανέβηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν στις 14 Ιουνίου 1962. Στίχοι-μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεύει ο Δημήτρης Χόρν.

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δει.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή........απ' τη ψυχή, ως την ψυχή...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή

την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω

πώς κερδίζει πάντα αυτή

ενώ χάνουμε εμείς.

Πώς οι αξίες γεννιούνται

κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:

το σώμα.

Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας

ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά

ανασαίνω κι ας είμαι

σε κοντινή μακρινή απόσταση

απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…

Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς

θα εφεύρει η ζωή

ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης

και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.

Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο-

πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις

τα πετάω.

Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω-

να φεύγουν τα περιττά λέω

να μπω στον ουρανό τού τίποτα

με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (Αθήνα 1939), από την ομώνυμη συλλογή, εκδ. Καστανιώτη, 2005

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Παγιδευτήκαμε σ' αυτή την ερημία
σε ωραίες λέξεις με ακραίες σκέψεις
Πέρασε πάνω μας σαν ίσκιος η φθορά
και τώρα θέλεις πια γι' αλλού να ταξιδέψεις.
Παγιδευτήκαμε στα δίκτυα της ζωής
μήνες και χρόνια κλεφτά περνούσαν.
Μέσα σε τόση ησυχία τι να πεις;
Πνιγμένα λόγια σ' άδειους δρόμους τριγυρνούσαν

Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ για πιο από τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.

Παγιδευτήκαμε σ' ατέλειωτο κενό
σ' ανατροπές και υποσχέσεις
σε καθετί που μοιάζει τόσο απλό
και όμως ζητάει πολλά για τα αντέξεις
Τόσα φθινόπωρα και ακόμα δεν σε ξέρω
Τώρα το βλέμμα μου δε σ' αναζητάει
θέλω να πω τόσα πολλά όμως σωπαίνω
μισώ την σκέψη μου που πια δεν σε χωράει

Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ για πιο από τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Μελισσάνθη (Ήβη Σκανδαλάκη)
«Στη νύχτα που έρχεται», Το φράγμα της σιωπής

Ξεκινάμε ανάλαφροι, καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο.
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν για ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ’ τη γη.
Μας βρίσκουν τ’ ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κύματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες.
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα.
Ωσότου φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από που ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ’ όλες μας τις ρίζες στον αέρα.